Rozdział 3

Rozdział 3

   -Niektóre odłamki szklą cały czas tkwiły w jej ciele, a nad nią wisiała wczepiona w ścianę lotka, z której skapywała krew Mirandy. Problem w tym, że to nie była zwykła lotka, zwykła krew, a tym bardziej zwykła dziewczyna.

        Kasia zaczęła się budzić. Lekko otworzyła oczy i zaskoczona stwierdziła, że nie jest u siebie w domu. Gdy ta myśl zawitała w jej głowie od razu oprzytomniała i wstała na równe nogi.

    - Budzi się! – krzyknął jakiś głos. W ułamku sekundy przy łóżku, na którym spała pojawił się przystojny chłopak. To ten sam co był w sklepie zoologicznym. Kasia pamiętała wszystko jak przez mgłę.

    - Idę, już idę- odpowiedział mu kolejny głos.

Dziewczyna chciała szybko się stamtąd wydostać i poczęła rozglądać się, w którą stronę by tu uciec, lecz tajemniczy chłopak ją zatrzymał.

    - Powoli! Siadaj i na razie się nie podnoś. Teraz możesz się czuć w miarę dobrze dzięki lekom przeciwbólowym, ale za jakąś godzinę one przestaną działać, a wtedy nie będzie ci za wesoło.

    - Już nie jest – pomyślała.

    - Uwierz mi – powiedział i uśmiechnął się współczująco. Posłuchała go i powoli usiadła. Jej głowę przeszył potworny ból.

    - Ughh… Ale boli- powiedziała łapiąc się za głowę.

    - No właśnie między innymi o tym mówiłem. Trzymaj - powiedział podając jej szklankę z jakimś płynem ze stolika koło łóżka. – Wypij to. Widząc jej minę chłopak zaśmiał się.

    - Nie bój się, to tylko aspiryna.

  Dziewczyna zrobiła co kazał, po czy, zaczęła się rozglądać dookoła. Znajdowała się w średniej wielkości pokoju. W jego kącie stało biurko z laptopem. Obok była jedna szafa a na przeciwległej ścianie druga.

      Do pokoju wszedł starszy mężczyzna, ubrany w zwykłe jeansy i koszulę w kratę. Kasia rozpoznała w nim człowieka, który podał zastrzyk uspokajający dziewczynie ze sklepu. Siedziała wystraszona tym wszystkim co się wydarzyło, skulona na kanapie. W zupełnie obcym dla niej miejscu, z zupełnie obcymi ludźmi. Bała się… Znowu!

     Mężczyzna odsunął sobie krzesło od biurka i usiadł na nim zwracając się do dziewczyny:

    - Witam.

    - Yyy… Dzień dobry?- Kaśka nie była pewna co ma odpowiedzieć.

    - Czy pamiętasz co się stało zanim straciłaś przytomność?- przeszedł od razu do sedna.

    - Yyyy… No… Tak jakby… ale, yyy… No ja nie wiem co się tam właściwie stało… - jąkała się ze zdenerwowania i zbyt wielu emocji. Bała się, że gdy przyzna, iż pamięta większość, coś mogą jej zrobić.

   - Nie musisz się bać- powiedział chłopak kładąc dłoń na jej ramieniu w celu dodania otuchy.

   - Powiedz prawdę. My i tak się dowiemy- westchnął starszy mężczyzna.

   - Kim pan jest?-  odbiegła od tematu, bo nie chciała odpowiadać na te wszystkie, dziwne pytania.- Co ja tutaj robię? Dlaczego wszystko mnie boli?- pytania wylatywały z ust szatynki z prędkością karabinu.

   - Ehh…- westchnął mężczyzna. -  Chyba masz rację. Najpierw tobie należą się jakiekolwiek wyjaśnienia. Ale później to ja pytam a ty odpowiadasz, zgoda?

   - No… Dobrze  –  dziewczyna zgodziła się po chwili namysłu. W końcu i tak się stąd sama raczej nie wydostanie. Nawet nie ma pojęcia gdzie się znajduje.

   - Co chcesz wiedzieć?

   - Wszystko. Zaczynając od tego co ja tutaj robię, przez to co się stało i po to kim pan jest!! - dziewczyna nie wytrzymała już tego napięcia i zaczęła się unosić.

   - Ok, a więc od początku będzie chyba najprościej- uśmiechnął się. – Ja jestem Robert, a to jest mój wnuczek Jakub- przedstawił wskazując kolejno na siebie i chłopaka. – Tamta dziewczyna, której możesz nie pamiętać to Miranda.

   - Kim wy do cholery jesteście?! – przerwała mu. - Jakimiś mutantami czy może kosmitami?! Ta dziewczyna to na pewno nie normalny człowiek! Ona jest niebezpieczna!

   - Tak, samo jak Kuba- odpowiedział ze stoickim spokojem. 

Dziewczyna z przerażeniem spojrzała na chłopaka, który przez cały ten czas stał za nią.

   - Dziadku! Nie strasz jej!- skarcił go, po czym zwrócił się do dziewczyny z uśmiechem. – Nie słuchaj go. Nic ci nie zrobię. Jesteś bezpieczna. Robert zignorował spojrzenie wnuka i kontynuował dalej.

   - Nie wiem, czy będziesz w stanie zrozumieć to kim jesteśmy i czym się zajmujemy… - zakłopotał się.

   - Postaram się. Jestem bardzo inteligentną osobą.

   - Nie wątpię. Jednak uważam, że ta wiedza nie jest ci niezbędna. To może ci przysporzyć tylko problemów, a tego nie chcemy. Gdy tylko twoje samopoczucie się polepszy odeślemy cię do domu i … - nie dane mu było dokończyć.

   - Słucham?! Proszę pana! Ja, jak przykładny obywatel udaję się do sklepu, a tam zostaję zaatakowana przez jakąś chorą psychicznie dziewczynę, która chce mnie poharatać nożem – rozpoczęła wyliczanie.  - Potem rzuca mną o ścianę, jakbym była co najwyżej małym ptaszkiem. Mdleję i budzę się obolała z wieloma ranami na całym ciele w obcym miejscu, wśród jakichś obcych mi ludzi, gdzie, można powiedzieć, że jestem przetrzymywana- rozpędziła się dziewczyna. - I pan mi mówi, że to nie moja sprawa?! - podsumowała swoją wypowiedź.

   - Dokładnie- odparł ze spokojem. - Jeśli dobrze pójdzie, to już więcej się nawet nie spotkamy. Jednak na wszelki wypadek zapisaliśmy ci w komórce nasze numery.

   -Wie pan co?

   - Tak?

   - Już nawet pominę fakt, ze nie powinniście dotykać mojej komórki. Czy mógłby mi pan chociaż powiedzieć, jak długo tu leżałam i dlaczego się tu znalazłam?

   - Przynieśliśmy cię do mojej pracowni, ponieważ byłaś nieprzytomna. Ze względu na niecodzienne okoliczności nie było mi na rękę wzywanie pogotowie i policji. Poza tym to przez moją wnuczkę a jego siostrę jesteś w takim stanie.

     Dziewczyna z zaskoczenia aż zaniemówiła. Nie mogła uwierzyć, że są oni spokrewnieni z tą wariatką. Chciała jak an szybciej opuścić to miejsce.

   - Co do tego jak długo tu jesteś. Od wczoraj po południu, całą noc i ranek. Mamy teraz czwartek- urwał i spojrzał na zegarek, który miał na nadgarstku- godzinę 15:42.

Tym razem Kaśce nie tylko odebrało głos ale i otworzyło buzię ze zdziwienia.

   - Przecież moja mama na pewno odchodzi od zmysłów! Co ja jej powiem?! Ona mnie chyba zabije!- pomyślała.

   - Kuba za chwilę cię odprowadzi do wyjścia, bo zapewne nie chcesz siedzieć tu dłużej niż to konieczne.

   - Nie - tylko tyle była w stanie wykrztusić.

   - No właśnie- staruszek uśmiechnął się przyjaźnie, lecz w następnym momencie spoważniał. – Musisz mi obiecać, ze gdyby działo się z tobą coś dziwnego, gdybyś odkryła jakąś nieprawidłowość, OD RAZU – powiedział z naciskiem- zgłoś się do mnie. To naprawdę ważne. Popatrzyła się na niego dziwnie.

   - Co niby miałoby mi się dziać?

   - Nie pytaj. Po prostu uważaj.

  - Co on taki tajemniczy?- pytała się w myślach Kaśka. Kiwnęła twierdząco głową.

   - Chodź- zwrócił się do niej Kuba. Szatynka wstała i nie żegnając się, udała za nim.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 2 dni później

   - I jak dziadku? – zapytał się chłopak podchodząc do Roberta. Stał on właśnie w laboratorium. Sprawdzał różne fiolki i wyniki. Podniósł jedną wysoko.

   - Nie wygląda aby krew Mirandy zmieniła coś w jej krwi- odpowiedział zamyślony.

   - To chyba dobrze? – ucieszył się Kuba. Żal mu było tej dziewczyny. Nic takiego nie zrobiła a spotkało ją coś takiego. Na pewno nie zalicza tego do najprzyjemniejszych wspomnień.

   - Owszem. Jej krew się nie zmieniła, ale musimy jeszcze trochę poczekać. Albo mam zwidy, albo pomieszałem próbki.

   - Co? Dlaczego?- Bo jak już mówiłem, nie wygląda na to aby krew twojej siostry zmieniła krew tej dziewczyny. Zdaje mi się, że ona uaktywniła w niej jej skrywaną energię. Trzeba sprawdzić jej drzewo genealogiczne. Sądzę, że ktoś z jej przodków należał do nas… I wcale nie był podrzędnym sługą. Znajdował się na szczycie piramidy - oświadczył stale oglądając co chwila zmieniającą się fiolkę.

Bardzo Was przepraszam za tak nudny rozdział. Zdaję sobie sprawę, że nawet jego długość nie rekompensuje braku akcji:( No, ale niestety bez informacji zawartych w nim nie da rady:) 
Oceniajcie i komentujcie:)