Rozdział 4 !

Rozdział 4

            Od tej feralnej środy minęły już ponad trzy tygodnie. Gdy sobie przypominam to wszystko, to wybucham niepohamowanym śmiechem. Zaczynam się nawet zastanawiać, czy te wydarzenia naprawdę miały miejsce. No bo ludzie! Kto normalny przesuwa rzeczy za pomocą samych myśli, albo komu zwykłemu wysuwają się długie paznokcie, zdolne zadawać potworny ból?!  Takie rzeczy przecież nie istnieją.

W takim wypadku, dlaczego sklep zoologiczny jest nieczynny? Podobno robią remont… Ale szyby to się chyba same nie powybijały, co? Wyczułyście ten sarkazm? Dobra. Przyjmijmy, ze faktycznie coś w sklepie zmieniają. Jest to jakieś wytłumaczenie. A czy znajdujecie go do faktu, iż w moim telefonie są o dwa kontakty więcej? Podpisane Kuba oraz Robert. Są to dowody świadczące o tym, że jednak sobie tego nie wymyśliłam…

Kolejny raz rozmyślałam nad tym w drodze do mojej przyjaciółki, Klaudii. Rozważałam wszystkie za i przeciw. Cóż… Do żadnych nowych wniosków nie doszłam. Za to byłam już pod jej domem. Ładny, jednorodzinny budynek w białym kolorze, okryty ceglano - brązowym dachem. Skromny i jednocześnie elegancki. Wkroczyłam na posesję i zadzwoniłam dzwonkiem.

 Po chwili drzwi otworzyła mi wysoka, szczupła szatynka. Moja prywatna „chodząca encyklopedia”. Gdy nie potrafię się z czymś uporać, ona zawsze jest przy mnie blisko. Służy radą i pomocą. Jeszcze do niedawna nosiła okulary, lecz teraz zmieniła je na szkła kontaktowe. Od razu się uśmiechnęłam, co odwzajemniła.

   -Wchodź- zaprosiła mnie gestem do środka.

   - Kupiłam tym razem jakieś żelki i oczywiście obowiązkowy popcorn.

   - Świetnie. Chodź na górę do mojego pokoju- powiedziała.

W tej samej chwili rozpoczął się zabójczy wyścig po schodach. Równocześnie wpadłyśmy roześmiany do jej prywatnych czterech ścian, przy okazji wywracając się.

   -Złaź ze mnie!- zaczęłam się na nią drzeć, bo to oczywiście JA musiałam wylądować pod nią.

   - Ale mi tak wygodnie!- zaprotestowała Klaudia.

Nie zważając na jej słowa zrzuciłam z siebie tę narośl.

   -Ała!- jęknęła z wyrzutem.

   - No co? Ciężka jesteś!- wystawiłam do niej język i zaczęłam się śmiać. Odwzajemniła mi się tym samym.

   -Dobra, już dobra- trochę uspokojone zaczęłyśmy rozmyślać nad zasadniczym pytaniem: „Co dziś robimy?”. W międzyczasie rozglądałam się po jej pokoju.

            Ściany były koloru niebieskiego. Na ścianie naprzeciwko drzwi stała meblościanka, a pod kątem prostym do niej ustawione było łóżko. Po prawej stronie znajdowało się okno wychodzące na tył podwórka. Pokój urządzony był miło i przytulnie. Zawsze mi się tu podobało. Zazwyczaj panował porządek, a właścicielka nie miała problemu ze znalezieniem potrzebnych w danym momencie rzeczy.

   - Hmmm… Może zdjęci kamerką?- zaproponowała.

   -Okej!- zgodziłam się z entuzjazmem. Za każdym razem przy takich zajęciach wygłupiałyśmy się, jak chore psychicznie.

            Klaudia Włączyła kamerkę i zaczęła się zabawa! Nasze głupie miny i pozy były śmiechu warte. Dosłownie! Przy tym oczywiście systematycznie znikały żelki i tak jakoś dziwnym  trafem doniczce „samej” się spadło z parapetu. W dodatku muszę podkreślić, że nie mam pojęcia jakim cudem cała pościel mojej przyjaciółki wylądowała w kuchni na stole, robiąc za obrus. A wspominałam już, że obie byłyśmy od stóp do głów wymalowane kredkami do ciała, w różne, dziwne, finezyjne wzory? Nie? To teraz o tym wspominam. No ja nie mam bladego pojęcia, jak do tego wszystkiego doszło! Uwierzcie! Przecież to ani ja, ani Klaudia! Z tego całego śmiechu bolały nas brzuchy.

            Po kilku godzinach wyczerpane padłyśmy na kanapę przed telewizorem w salonie.

   - Boże! Ale jestem zmęczona!

   - Ja też!- Klaudia wykrzywiła buzię w grymasie.- Nie mam już na nic siły.

   - Ehhh…- westchnęłyśmy jednocześnie.

   - Dobra, ale podaj pilota- poprosiłam.

   - Nie chce mi się, ty się rusz.

   -Nie, ty się rusz.

   - Droga koleżanko. Jako, iż mam na uwadze twe dobro oraz pragnę abyś zachowała tę jakże idealną oraz perfekcyjną sylwetkę przy okazji ucząc się samodzielności nie mogę podać ci tego jakże zacnego pilota- dzięki tej przemowie Klaudii na moment zamilkłam.

   - . . .

   - Poza tym… Ty masz bliżej!- dopowiedziała na koniec.

   - Wcale, że nie!

   - Kaśka… - powiedział ostrzegawczo.

   - Tak?

   - Ten pilot leży tuż koło twojego uda.

   - Serio? – spojrzałam się w to miejsce. – A no faktycznie!- wyszczerzyłam się. – Ale i tak masz bliżej- wystawiłam jej język, widząc jak robi klasycznego face palma.

   - Daj już tego pilota.

             Tak oto załamałam moją przyjaciółkę moim ilorazem inteligencji. To trzeba umieć! Podałam jej w końcu to magiczne urządzenie. Po kilkukrotnym przełączaniu kanałów trafiła na AnimalPlanet.

   - O, patrz! Jesteś w TV!- wykrzyknęła udając podekscytowanie i wskazując na małpy znajdujące się na ekranie.

   - HA, HA, HA. Bardzo śmieszne- powiedziałam zabierając jej z ręki pilota i włączając jakich kanał muzyczny.

            Zajęłyśmy się rozmową oraz pałaszowaniem już drugiej paczki naszych ulubionych smakołyków-żelek. Wszystko odbywało się w wesołej, zwykłej dla nas atmosferze. Nic nie skazywało na zmianę i wydarzenia jakie za moment miały się rozegrać. Po prostu zwykły dzień nastolatek.

Czy aby na pewno?

___________________________________________________________________________________

 Witam Was znowu!! Powróciłam z kolejnym rozdziałem po.... Hmm... Pół roku? Prawda jest niestety taka, że rozdział był napisany już w listopadzie, aż wstyd się przyznać ....
Mam jedynie nadzieję, że o mnie nie zapomniałyście i mnie nie znienawidziłyście ;)

Teraz mam do was jedno ważne dla mnie pytanie: w jakiej narracji mam pisać? Ten rozdział pisany jest w pierwszoosobowej, a poprzednie w trzecioosobowej. Proszę pomóżcie w tym :)
Liczę na szczerą krytykę i mocnego kopa do dalszego działania.

Pozdrawiam, Invisible ;*

Przeprosiny...

    
    Chciałam Was wszystkich, tych co czytają, bardzo przeprosić. Nowy rozdział miałam dodać już dawno temu. W moim zaszycie znajduje się już od tygodnia, ale nie miałam kiedy  przepisać go na komputer. Za dużo nauki i pochłaniające lenistwo ;/ . Jeszcze raz bardzo Was przepraszam i obiecuję, że kolejny post z rozdziałem pojawi się jeszcze w tym tygodniu :)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Rozdział 3

Rozdział 3

   -Niektóre odłamki szklą cały czas tkwiły w jej ciele, a nad nią wisiała wczepiona w ścianę lotka, z której skapywała krew Mirandy. Problem w tym, że to nie była zwykła lotka, zwykła krew, a tym bardziej zwykła dziewczyna.

        Kasia zaczęła się budzić. Lekko otworzyła oczy i zaskoczona stwierdziła, że nie jest u siebie w domu. Gdy ta myśl zawitała w jej głowie od razu oprzytomniała i wstała na równe nogi.

    - Budzi się! – krzyknął jakiś głos. W ułamku sekundy przy łóżku, na którym spała pojawił się przystojny chłopak. To ten sam co był w sklepie zoologicznym. Kasia pamiętała wszystko jak przez mgłę.

    - Idę, już idę- odpowiedział mu kolejny głos.

Dziewczyna chciała szybko się stamtąd wydostać i poczęła rozglądać się, w którą stronę by tu uciec, lecz tajemniczy chłopak ją zatrzymał.

    - Powoli! Siadaj i na razie się nie podnoś. Teraz możesz się czuć w miarę dobrze dzięki lekom przeciwbólowym, ale za jakąś godzinę one przestaną działać, a wtedy nie będzie ci za wesoło.

    - Już nie jest – pomyślała.

    - Uwierz mi – powiedział i uśmiechnął się współczująco. Posłuchała go i powoli usiadła. Jej głowę przeszył potworny ból.

    - Ughh… Ale boli- powiedziała łapiąc się za głowę.

    - No właśnie między innymi o tym mówiłem. Trzymaj - powiedział podając jej szklankę z jakimś płynem ze stolika koło łóżka. – Wypij to. Widząc jej minę chłopak zaśmiał się.

    - Nie bój się, to tylko aspiryna.

  Dziewczyna zrobiła co kazał, po czy, zaczęła się rozglądać dookoła. Znajdowała się w średniej wielkości pokoju. W jego kącie stało biurko z laptopem. Obok była jedna szafa a na przeciwległej ścianie druga.

      Do pokoju wszedł starszy mężczyzna, ubrany w zwykłe jeansy i koszulę w kratę. Kasia rozpoznała w nim człowieka, który podał zastrzyk uspokajający dziewczynie ze sklepu. Siedziała wystraszona tym wszystkim co się wydarzyło, skulona na kanapie. W zupełnie obcym dla niej miejscu, z zupełnie obcymi ludźmi. Bała się… Znowu!

     Mężczyzna odsunął sobie krzesło od biurka i usiadł na nim zwracając się do dziewczyny:

    - Witam.

    - Yyy… Dzień dobry?- Kaśka nie była pewna co ma odpowiedzieć.

    - Czy pamiętasz co się stało zanim straciłaś przytomność?- przeszedł od razu do sedna.

    - Yyyy… No… Tak jakby… ale, yyy… No ja nie wiem co się tam właściwie stało… - jąkała się ze zdenerwowania i zbyt wielu emocji. Bała się, że gdy przyzna, iż pamięta większość, coś mogą jej zrobić.

   - Nie musisz się bać- powiedział chłopak kładąc dłoń na jej ramieniu w celu dodania otuchy.

   - Powiedz prawdę. My i tak się dowiemy- westchnął starszy mężczyzna.

   - Kim pan jest?-  odbiegła od tematu, bo nie chciała odpowiadać na te wszystkie, dziwne pytania.- Co ja tutaj robię? Dlaczego wszystko mnie boli?- pytania wylatywały z ust szatynki z prędkością karabinu.

   - Ehh…- westchnął mężczyzna. -  Chyba masz rację. Najpierw tobie należą się jakiekolwiek wyjaśnienia. Ale później to ja pytam a ty odpowiadasz, zgoda?

   - No… Dobrze  –  dziewczyna zgodziła się po chwili namysłu. W końcu i tak się stąd sama raczej nie wydostanie. Nawet nie ma pojęcia gdzie się znajduje.

   - Co chcesz wiedzieć?

   - Wszystko. Zaczynając od tego co ja tutaj robię, przez to co się stało i po to kim pan jest!! - dziewczyna nie wytrzymała już tego napięcia i zaczęła się unosić.

   - Ok, a więc od początku będzie chyba najprościej- uśmiechnął się. – Ja jestem Robert, a to jest mój wnuczek Jakub- przedstawił wskazując kolejno na siebie i chłopaka. – Tamta dziewczyna, której możesz nie pamiętać to Miranda.

   - Kim wy do cholery jesteście?! – przerwała mu. - Jakimiś mutantami czy może kosmitami?! Ta dziewczyna to na pewno nie normalny człowiek! Ona jest niebezpieczna!

   - Tak, samo jak Kuba- odpowiedział ze stoickim spokojem. 

Dziewczyna z przerażeniem spojrzała na chłopaka, który przez cały ten czas stał za nią.

   - Dziadku! Nie strasz jej!- skarcił go, po czym zwrócił się do dziewczyny z uśmiechem. – Nie słuchaj go. Nic ci nie zrobię. Jesteś bezpieczna. Robert zignorował spojrzenie wnuka i kontynuował dalej.

   - Nie wiem, czy będziesz w stanie zrozumieć to kim jesteśmy i czym się zajmujemy… - zakłopotał się.

   - Postaram się. Jestem bardzo inteligentną osobą.

   - Nie wątpię. Jednak uważam, że ta wiedza nie jest ci niezbędna. To może ci przysporzyć tylko problemów, a tego nie chcemy. Gdy tylko twoje samopoczucie się polepszy odeślemy cię do domu i … - nie dane mu było dokończyć.

   - Słucham?! Proszę pana! Ja, jak przykładny obywatel udaję się do sklepu, a tam zostaję zaatakowana przez jakąś chorą psychicznie dziewczynę, która chce mnie poharatać nożem – rozpoczęła wyliczanie.  - Potem rzuca mną o ścianę, jakbym była co najwyżej małym ptaszkiem. Mdleję i budzę się obolała z wieloma ranami na całym ciele w obcym miejscu, wśród jakichś obcych mi ludzi, gdzie, można powiedzieć, że jestem przetrzymywana- rozpędziła się dziewczyna. - I pan mi mówi, że to nie moja sprawa?! - podsumowała swoją wypowiedź.

   - Dokładnie- odparł ze spokojem. - Jeśli dobrze pójdzie, to już więcej się nawet nie spotkamy. Jednak na wszelki wypadek zapisaliśmy ci w komórce nasze numery.

   -Wie pan co?

   - Tak?

   - Już nawet pominę fakt, ze nie powinniście dotykać mojej komórki. Czy mógłby mi pan chociaż powiedzieć, jak długo tu leżałam i dlaczego się tu znalazłam?

   - Przynieśliśmy cię do mojej pracowni, ponieważ byłaś nieprzytomna. Ze względu na niecodzienne okoliczności nie było mi na rękę wzywanie pogotowie i policji. Poza tym to przez moją wnuczkę a jego siostrę jesteś w takim stanie.

     Dziewczyna z zaskoczenia aż zaniemówiła. Nie mogła uwierzyć, że są oni spokrewnieni z tą wariatką. Chciała jak an szybciej opuścić to miejsce.

   - Co do tego jak długo tu jesteś. Od wczoraj po południu, całą noc i ranek. Mamy teraz czwartek- urwał i spojrzał na zegarek, który miał na nadgarstku- godzinę 15:42.

Tym razem Kaśce nie tylko odebrało głos ale i otworzyło buzię ze zdziwienia.

   - Przecież moja mama na pewno odchodzi od zmysłów! Co ja jej powiem?! Ona mnie chyba zabije!- pomyślała.

   - Kuba za chwilę cię odprowadzi do wyjścia, bo zapewne nie chcesz siedzieć tu dłużej niż to konieczne.

   - Nie - tylko tyle była w stanie wykrztusić.

   - No właśnie- staruszek uśmiechnął się przyjaźnie, lecz w następnym momencie spoważniał. – Musisz mi obiecać, ze gdyby działo się z tobą coś dziwnego, gdybyś odkryła jakąś nieprawidłowość, OD RAZU – powiedział z naciskiem- zgłoś się do mnie. To naprawdę ważne. Popatrzyła się na niego dziwnie.

   - Co niby miałoby mi się dziać?

   - Nie pytaj. Po prostu uważaj.

  - Co on taki tajemniczy?- pytała się w myślach Kaśka. Kiwnęła twierdząco głową.

   - Chodź- zwrócił się do niej Kuba. Szatynka wstała i nie żegnając się, udała za nim.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 2 dni później

   - I jak dziadku? – zapytał się chłopak podchodząc do Roberta. Stał on właśnie w laboratorium. Sprawdzał różne fiolki i wyniki. Podniósł jedną wysoko.

   - Nie wygląda aby krew Mirandy zmieniła coś w jej krwi- odpowiedział zamyślony.

   - To chyba dobrze? – ucieszył się Kuba. Żal mu było tej dziewczyny. Nic takiego nie zrobiła a spotkało ją coś takiego. Na pewno nie zalicza tego do najprzyjemniejszych wspomnień.

   - Owszem. Jej krew się nie zmieniła, ale musimy jeszcze trochę poczekać. Albo mam zwidy, albo pomieszałem próbki.

   - Co? Dlaczego?- Bo jak już mówiłem, nie wygląda na to aby krew twojej siostry zmieniła krew tej dziewczyny. Zdaje mi się, że ona uaktywniła w niej jej skrywaną energię. Trzeba sprawdzić jej drzewo genealogiczne. Sądzę, że ktoś z jej przodków należał do nas… I wcale nie był podrzędnym sługą. Znajdował się na szczycie piramidy - oświadczył stale oglądając co chwila zmieniającą się fiolkę.

Bardzo Was przepraszam za tak nudny rozdział. Zdaję sobie sprawę, że nawet jego długość nie rekompensuje braku akcji:( No, ale niestety bez informacji zawartych w nim nie da rady:) 
Oceniajcie i komentujcie:)

Rozdział 2

Rozdział 2

Padł na kolana i ledwo utrzymywał ciało na drżących rękach. Przerażona Kaśka obserwowała całą tę sytuację z ledwo otwartymi oczami. 

Czuła, że odpływa.

Wtem przez pomieszczenie coś przeleciało ze świstem. Kaśka nawet nie zdążyła tego zauważyć, lecz Miranda- tak. Zdążyła kucnąć zanim to coś w nią trafiło. Jednak nie do końca… Przedmiot przeciął jej prawy policzek i wbił się w ścianę nad Kaśką. Była to mała lotka z zielonymi i niebieskimi piórkami na końcu. Z jej ostrza skapnęło kilka kropelek krwi Mirandy. Dotknęła swego policzka- na palcach ujrzała czerwoną ciecz i zaklęła pod nosem. Już chciała się zrywać do ucieczki, lecz nagle usłyszała:

-Miranda! Stój!- Dziewczyna się odwróciła. Chciała się cofnąć, lecz potknęła się i przewróciła. Podszedł do niej szybkim krokiem starszy mężczyzna koło 60-tki.

-Dz… Dziadek?!-zapytała wystraszona.

-Tak. Już spokojnie. Cicho. Moje drogie dziecko.-Przytulił ją do swej piersi, jednocześnie wstrzykując jej jakąś substancje od tyłu w rękę. Miranda jęknęła cicho. Tkwiła jeszcze chwilę w objęciach mężczyzny po czym bezwładnie opadła. Dziadek Mirandy-Robert, położył ją na plecach, na podłodze. Wstał i odetchnął głęboko. Zaczął rozglądać się po zdemolowanym sklepie. Ludzie zdezorientowani poczęli powoli się podnosić.

-To już koniec. Czy nic się nikomu nie stało? Dobrze. W takim wypadku proszę natychmiast opuścić sklep. Zaraz zjawi się tu policja-powiedział do zgromadzonych ze stoickim spokojem.

Wtedy jego wzrok padł na wystraszoną, skuloną po ścianą i pokaleczoną dziewczynę, która w ogóle się nie ruszała. Widział, jak jej oczy wreszcie opadają.

-Straciła przytomność od nadmiaru wrażeń-pomyślał. Podszedł kawałek i przyjrzał się jej. Jego oczy nagle stały się duże.

-O nie!- powiedział cicho. Zobaczył, że ma otwarte i głębokie rany, które krwawią. Niektóre odłamki szklą cały czas tkwiły w jej ciele, a nad nią wisiała wczepiona w ścianę lotka, z której skapywała krew Mirandy. Problem w tym, że to nie była zwykła lotka, zwykła krew, a tym bardziej zwykła dziewczyna.

  

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jest to tak jakby dokończenie rozdziału 1, dlatego tak krótko. Postanowiłam, że kolejne rozdziały będę się starała dodawać co tydzień. Nie wiem czy mi się to uda, ale mam taką nadzieję:) Liczę też na wasze szczere opinie^^

Rozdział 1

Rozdział 1

Była ciemna noc. Wszyscy już spali. Tylko nie ona. Kasia nie potrafiła usnąć po tym, co ją spotkało. Nadal bała się o tym myśleć. Po godzinie 3 nad ranem udało jej się zapaść w sen. Śniła to co wydarzyło się kilka dni temu…

    Kasia- szczupła brunetka o piwnych oczach, niczym nie wyróżniająca się z tłumu, właśnie wchodziła do sklepu zoologicznego. Mama kazała jej kupić nową smycz dla dla Barego, ukochanego psa. Gdy tylko przestąpiła próg drzwi, od razu tego pożałowała. W środku toczyła się walka! Wszystkie zwierzęta oszalały. Kilkoro wystraszonych ludzi leżało na podłodze i nie ruszało się. Wszędzie pełno było szkła. Zamarła w bezruchu ze zgrozy… W momencie, gdy wchodziła po sklepie rozległ się wesoły dźwięk dzwonka. Głowy walczących zwróciły się w jej stronę. Odruchowo cofnęła się i już chwytała za klamkę, gdy kobieta w stroju roboczym złapała ją i przyciągnęła plecami do siebie. Kaśka zaczęła krzyczeć. Do szyi przyłożono jej srebrny, ostry nóż. 

-Ona ma nóż! Ona ma nóż!- tylko ta jedna myśl kołatała się w jej głowie. Była przerażona, oczy miała wielkie jak spodki. Jej skóra nagle zbladła. Zaczęła się wyrywać, lecz z każdym kolejnym ruchem nóż był coraz bliżej jej twarzy. Uścisk na wykręconej z tyłu ręce robił się coraz mocniejszy.   

    W tym samym momencie chłopak, z którym biła się napastniczka podchodził do nich zdecydowanym krokiem. Był to wysoki, dobrze zbudowany brunet.

-Dobra, spokojnie. Nie angażujmy do naszych spraw niewinnych ludzi- powiedział do szatynki.-Ona nic ci przecież nie zrobiła. Nic o Tobie nie wie.

-Phi!- westchnęła z pogardą.- Myślisz, że się przejmę tą twoją gatką?! Winna czy nie winna, nie obchodzi mnie to! Jeśli zbliżysz się choćby o jeszcze jeden krok, to zaraz coś niedobrego stanie się tej pięknej buźce!- W momencie wypowiadanie tych słów, Kaśka głośno przełknęła ślinę i cicho pisnęła. Zdała sobie sprawę, że stała się zakładniczką jakiejś chorej psychicznie dziewczyny. Była przerażona.

 -Oho! Chyba ktoś się boi!- drwiła z niej z kpiącym uśmieszkiem.

-Mir, przestań!- powiedział ten przystojny chłopak. – Ty nie chcesz nikogo skrzywdzić. Nie panujesz nad sobą!

-Nie bądź tego taki pewny!- odkrzyknęła mu zła dziewczyna i szybko zbliżyła nóż, który opadł podczas kłótni z powrotem do twarzy Kaśki. Szesnastolatka odruchowo odchyliła głowę do tyłu, lecz Miranda pociągnęła ją mocno za włosy.

-Uh!- Tylko tyle zdołała z siebie wydusić Kaśka.

Wtem nóż wyleciał z dłoni dziewczyny, jakby był pchany jakąś niewidzialną siłą i uderzył w ścianę obok. Miranda spojrzała na chłopaka z wściekłością w oczach.

-Ej! Przecież tak nie wolno! Czyżbyś przestał przestrzegać zasad?!-krzyknęła.

-I kto to mówi?! TY?? Poza tym… nie mam innego wyboru…- odpowiedział jej zrezygnowany chłopak.

-Ach tak?!-wrzeszcząc to z niewiarygodną siłą rzuciła Kaśką o ścianę po jej lewej stronie. Dziewczyna aż skuliła się z bólu. Moc uderzenia była zaskakująca! Wpadła na szklany blat, który od razu pękł, a odłamki szkła poleciały prosto na nią dotkliwie ją raniąc. Miranda rzuciła się na chłopaka, jej zwykłe dotąd  paznokcie zamieniły się w szpony. Przeciwnik uchylił się od pierwszego ciosu, lecz nie docenił jej wręcz kocich ruchów i tempa z jakim się poruszała. Dziewczyna szybko odwróciła się  i wbiła mu paznokcie w plecy, po czym zadając głębokie, dotkliwe rany przejechała wzdłuż nich. Chłopak aż zawył z bólu. Padł na kolana i ledwo utrzymywał ciało na drżących rękach. Przerażona Kaśka obserwowała całą tę sytuację z ledwo otwartymi oczami. 

Czuła, że odpływa.